Futbol we Włoszech jest czymś więcej niż tylko sportem. W historii calcio wyklarowało się kilku zawodników, którzy do dziś gloryfikowani się niczym bóstwo i wpisali się do historii światowego futbolu. Przedstawiamy 10 najlepszych piłkarzy w historii Włoch!

Roberto Baggio (ur. 1967)

Uważany za największy talent w historii włoskiej piłki. Swoją niesamowitą kreatywnością, wizją gry, nieprzewidywalnością zagrań i przede wszystkim umiejętnościami ofensywnymi błyszczał na włoskim i europejskich boiskach. W 1993 roku wygrał plebiscyt Złotej Piłki. Swoją karierę klubową ograniczał tylko i wyłącznie do włoskich klubów, najwięcej meczów zagrał w Juventusie, Milanie oraz Brescii Calcio. Łącznie na boiskach Serie A zagrał 488 razy i zdobył 218 bramek, trzykrotnie triumfował w klasyfikacji strzelców ligi. W kadrze Włoch rozegrał 56 meczów i zdobył 27 bramek. 

Francesco Totti (ur. 1976)

Napastnik bez dwóch zdań zalicza się do legend futbolu, jednak jest kojarzony przede wszystkim z pomnikowej wręcz roli w historii AS Romy. Przez całą swoją karierę był związany tylko i wyłącznie z Rzymianami, dla których zagrał w ponad 600 meczach, zdobywając 250 bramek. Totti jest również bardzo ważną postacią w reprezentacji Italii. Był w kadrze drużyny, która w 2006 roku sięgnęła po mistrzostwo świata. Zdobył też srebro Euro 2000 i w latach 90. Wygrał złoty krążek Euro U-21. Dzięki niebywałej waleczności zyskał przydomek „Gladiator”, co w pełni definiuje jego karierę w AS Romie.

Paolo Maldini (ur. 1969)

Przypadek bardzo podobny do opisywanego wyżej Tottiego. Paolo Maldini to legenda włoskiego futbolu, jeden z najlepszych, środkowych obrońców na świecie, jednak jego ogromne zasługi są kojarzone przede wszystkim z AC Milan, gdzie grał przez 25 lat! Łącznie z mediolańskim klubem sięgnął po 25 trofeów, w tym po Ligę Mistrzów i aż 7 tytułów mistrza Włoch. W reprezentacji Włoch był centralną postacią, choć z Azurri nie zdobył żadnego tytułu mimo kilkunastu lat występów w kadrze z opaską kapitańską na ręku. 

Gianluigi Buffon (ur. 1978)

Buffona wymienia się w gronie najlepszych bramkarzy w historii futbolu i jest to w pełni uzasadnione stwierdzenie. Już jako nastolatek wykazywał niesamowity talent, w 2001 roku Juventus wydał wówczas astronomiczną sumę 52 milionów euro, sprowadzając do siebie młodego bramkarza, który z biegiem lat stał się żywą legendą Starej Damy. Buffon to również postać kluczowa dla reprezentacji Italii. W 2006 roku zdobył mistrzostwo świata i jego niesamowite interwencje przyczyniły się do wygrania mundialu. Sympatyczny bramkarz zapowiada, że będzie kontynuował swoją karierę do pięćdziesiątki.

Franco Baresi (ur. 1960)

Kolejny zawodnik na liście, który całą swoją karierę spędził w drużynie Milanu. Baresi był jednym z najlepszych środkowych obrońców w latach 90. ubiegłego wieku. Razem z Paolo Maldinim, Alessandro Costacurtą i Mauro Tassottim tworzył bardzo szczelny blok defensywny ekipy Rossoneri. Z Milanem zdobył wiele trofeów i hurtowo zdobywał tytuły mistrza Włoch. Baresi jest znany również ze zmarnowanej jedenastki w finale Mistrzostw Świata w 1994 roku, kiedy to Włosi polegli w walce o puchar z Brazylią. 

Gianni Rivera (ur. 1943)

We włoskiej piłce błysnął już jako 17-latek, gdy zdobył zwycięskiego gola dla Milanu w prestiżowym spotkaniu z Juventusem. Rivera błyskawicznie się rozwinął i wykorzystał swój ponadprzeciętny potencjał, stając się jednym z najlepszych piłkarzy AC Milan tamtego okresu i w jego ogólnej historii. Jego niesamowite podania i przede wszystkim wizja gry stały się kultem fanów calcio. Panuje opinia, że jego styl gry definiował włoską piłkę. W reprezentacji Włoch zagrał w 63 meczach, brał udział w mistrzostwach świata, choć nie zdobył z Italią żadnego medalu.  

Alessandro Del Piero (ur. 1974)

Del Piero podobnie jak kilku innych, wcześniej opisywanych zawodników był związany tylko z jednym klubem. To absolutna legenda Juventusu. W turyńskich barwach zagrał ponad 500 meczów i zdobył aż 208 goli. Wymienia się go również w gronie najwybitniejszych napastników w historii futbolu. Jego bramki do dziś znajdują się w kanonie trafień historii calcio. Miał też olbrzymi wkład w grę reprezentacji Włoch, dla której zagrał 91 meczów. 

Giuseppe Meazza (ur. 1910, zm. 1979)

O statusie Meazzy powinien mówić fakt, że w hołdzie dla jego zasług Inter Mediolan nadał jego imieniem swój stadion. Meazza kojarzony jest przede wszystkim z gry we wcześniej wspomnianym Interze, rozgrywając tam 350 meczów, jednak miał również krótki epizod w Milanie, Juventusie i Atalancie. Słynął z niesamowitej skuteczności. Przed wojną grał w reprezentacji Italii, w której to strzelił 33 gole. 

Andrea Pirlo (ur. 1979)

Trudno wskazać innego, włoskiego piłkarza, który miał tak zjawiskową technikę gry jak Andrea Pirlo. Niejednokrotnie brylował swoim fantastycznym przeglądem i długimi podaniami. Dostrzegał autostradę tam, gdzie inni widzieli tylko wąską uliczkę. W drużynie Milanu zdobywał mistrzostwa Włoch oraz Ligę Mistrzów, później po kontrowersyjnym transferze grał w barwach Juventusu. Po zawieszeniu butów na kołku Pirlo uzyskał licencję trenera i prowadził już Juventus w rozgrywkach Serie A. 

Dino Zoff (ur. 1942)

Dino Zoff był jak wino, im starszy, tym lepszy. Fantastyczny bramkarz w wieku 40 lat stanął między słupkami bramki reprezentacji Włoch, która ostatecznie zdobyła złoty medal. Zoff był jednym z filarów tamtej drużyny i znacząco przyczynił się do jej sukcesów. Jego zasługi w tamtym turnieju zostały docenione i został mianowany bramkarzem turnieju. Wymieniany w gronie najlepszych bramkarzy w historii obok  Lva Yashina i Gordona Banksa.